20 paź LOGOPEDIA czyli nieznane rubieże kosmosu
„Szczepan Szczygieł z Grzmiących Bystrzyc, przed chrzcinami chciał się przystrzyc…” i tak dalej. Kto studiował w latach dziewięćdziesiątych kierunki humanistyczne, ten musiał zetknąć się z przedmiotem, dumnie zwanym „Kultura żywego słowa” (chyba, że na zaocznych odpuścili?) i łamać sobie język tym i podobnymi wierszykami. Gdy przypominamy sobie te piękne czasy, nie możemy oprzeć się refleksji, jak szybko na naszych oczach zmienia się świat. Logopedia, bo o niej dziś mówimy, jest bardzo młodą nauką. W Polsce, pierwsze stowarzyszenie logopedów, powstało w 1959 roku (PTL), dzięki prof. Leonowi Kaczmarkowi i tak naprawdę zajmowało się właśnie kulturą żywego słowa. Potoczyło się to następnie sokolim lotem (czyli bardzo szybko – sokół to jeden z najżwawszych ptaków). Oprócz kształtowania poprawnej mowy, dyscyplina ta zaczęła zajmować się również usuwaniem różnego rodzaju wad i zaburzeń (logopedia specjalna). I tak narodziła się neurologopedia. Nas właśnie najbardziej ona interesuje. A że jest to młoda nauka, to i my na tym polu eksperymentujemy. Nasi świetni logopedzi (Sylwia, Gosia i Kasia) wspomagają oligofrenopedagogów w usprawnianiu naszych wychowanków w tak ważnych dziedzinach jak jedzenie, picie, przełykanie, właściwe utrzymanie języka, rugowanie ślinienia i w wielu, wielu podobnych, być może postronnym jawiących się jako banalne i powszednie, a jednak my wiemy, jak bardzo istotnych rzeczach. Nie zdajecie sobie nawet sprawy, jak bardzo skomplikowane jest przełykanie, ile mięśni musi zadziałać, by móc przełknąć ślinę. Najważniejsze jednak jest to, iż nasze koleżanki prowadzą i inicjują alternatywną komunikację, dla nas priorytetową, bo chcemy wniknąć w ten kosmos, w którym orbitują Radek, Błażej, Mariusz, Agata i inni, dla których tu jesteśmy. Bo to przecież nasz wspólny kosmos. Oddajemy niniejszym im hołd: adeptkom rozwijającej się dziedziny, eksploratorkom galaktyk, astronautkom: Sylwii, Gosi i Kasi.
Foto: Tomasz Nessing
